ΝΤΟΡΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ-ΡΟΓΚΑΝ - ΤΟ ΑΟΡΑΤΟ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΟΡΑΤΟ
(Δρ. Ιστορικός της Τέχνης - Τεχνοκριτικός)
   

Χυμώδεις στο έπακρον, οι ζωγραφικές δημιουργίες της Μίνας Παπαθεοδώρου - Βαλυράκη σφύζουν όντως από ζωή. Διαπερασμένες μέχρι τα μύχια από μιαν ανείπωτη ενέργεια αντιδρούν σε κάθε στείρα ταξινόμηση και σχολαστική ένταξη σε συγκεκριμένα ρεύματα επειδή, ακριβώς "είναι" και δεν προβάλλουν απλά: αυτοδύναμες. Γνώρισμα, που αφορά όλες τις δημιουργίες της σταδιοδρομίας της μέχρι σήμερα, όπως μας διαμηνύουν τα αυτοκίνητα και οι φόρμουλες της, τα καράβια και οι θάλασσες της, τα νευρώδη σώματα των αθλητών της, οι χυμώδεις, μόνο κατ' όνομα, νεκρές φύσεις της.

Επαγωγικά καλλιεργώντας την έμπνευση και το αδιάσπαστο στο έργο της δίδυμο χρώμα/σύνθεση η Μίνα, μεσ' από ένα συγκεκριμένο ρεπερτόριο θεμάτων κατορθώνει όχι μόνο να αντισταθεί αλλά και να υπερσκελίσει την "πρόκληση" που η ίδια θέτει στον εαυτό της: να ανανεώνει συνεχώς και εκ των ένδον την εικαστική έκφραση της αναπλάθοντας ουσιαστικά το θεμελιακό ερέθισμα της. Κι αυτό ανάλογα πάντα με την "ατμόσφαιρα" που συλλαμβάνει πλέρια η υπερευαισθησία της δημιουργού.

Μεταφυσική, πέρα κι από το κατεξοχήν παλμικό χρώμα και την μεσ' από αυτό κινητική, νευρώδη σύνθεση είναι η ίδια η χειρονομία της Μίνας. Χειρονομία συνδεδεμένη άμεσα με το θεμελιακό έρμα που χαρακτηρίζει την ψυχή της αξιόλογης ζωγράφου.

Προικισμένη με τη χαρισματική ικανότητα που απορρέει από το ψυχικό της έρμα η καλλιτέχνιδα κατορθώνει να διεισδύσει μέχρι τα μύχια στο θέμα που την συγκινεί για να εντοπίσει σε αυτό αποκλειστικά και να αναπλάσει/ αποδώσει στη συνέχεια την ίδια την "ψυχή" του πρωτογενούς πυρήνα του εκάστοτε ερεθίσματος της.

Και ειδικότερα: εκείνον τον πυρήνα που, ταυτισμένος με αυτό καθεαυτό το DNA του ερεθίσματος που "προκαλεί", κάθε φορά την ευαισθησία της ζωγράφου ενεργοποιεί την οντότητα της κάθε δημιουργίας της σε μια συνεχή διαπασών.

Διαπασών που καθώς ορίζει το έργο "γέφυρα" ή καλύτερα ομφάλιο λώρο ανάμεσα στο δημιουργό και στον θεατή προσφέρει στον τελευταίο, κάθε φορά κι από μιαν εμπειρία κι όχι μοναχά μιαν οπτική εντύπωση.

Εμπειρία που, ανθεκτική στο χρόνο μας εμπλουτίζει όχι μόνον οπτικά αλλά και ψυχικά με την αόρατη αλλά υπαρκτή μεταφυσική ιδιότητα της. Ιδιότητα που οφείλεται στο χάρισμα της ζωγράφου να διαμηνύει το αόρατο μεσ' από το ορατό και αντίστροφα. Κι αυτό, επειδή, ακριβώς μπορεί μεσ' από δραματικές αντιθέσεις και την ένταση που αυτές ορίζουν, κι όχι μόνο μεσ' από μια παθητική παρατήρηση, να διεισδύει μέχρι τα μύχια του ερεθίσματος της που προκαλεί από κοινού την φαντασία και τον ψυχισμό της.

Χυμώδη, μεταφυσικά τα σταφύλια, τα κυδώνια, τα μήλα, τα λεμόνια στις ολοζώντανες συνθέσεις της που αδικούνται με τον ετοιμοπαράδοτο τίτλο "νεκρές φύσεις" προβάλλουν χαρισματικοί κώδικες μιας μεταφυσικής σημειολογίας, άμεσα συνδεδεμένης με τον παλμό της ζωής. Παλμό συνδεδεμένο με την ενέργεια που ορίζει το σύμπαν.

Χαρισματικός συνεργός το χρώμα, εδώ συλλαμβάνει, πλάθει και αναπλάθει ακόμη και την απειροελάχιστη αλλά πάντα σημαίνουσα λεπτομέρεια σε μεταφυσική εικόνα. Σε εικόνα δίχως όρια ώστε να μπορεί να εξελίσσεται απεριόριστα μπροστά στα μάτια και στην ψυχή μας. Εικόνα που, όσες φορές κι αν την κοιτάζουμε δεν θα την εξαντλήσουμε σε ανάγνωση/ανάλυση, ποτέ. Εικόνα που αλλάζει διαρκώς για ΝΑ ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΘΕΙ ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΑ σε προέκταση της φυσικής της κατάστασης, σε μεταφυσική εμπειρία.

Κι από μια ποιητική στην ουσία δημιουργία η κάθε σύνθεση της ζωγράφου, μας μεταγγίζει κάτι το ουσιαστικό από την ενέργεια που διέπει τη δημιουργία με την ευρύτερη έννοια του όρου.