Η Μίνα Παπαθεοδώρου σπούδασε ζωγραφική και είναι από τους λίγους καλλιτέχνες που έμειναν πιστοί σε αυτή, σαν έκφραση, σαν πράξη, σαν περιγραφή, ακόμα και σαν κίνηση. Είναι αλήθεια ότι αυτό που χαρακτηρίζει κυρίως τους πίνακές της είναι η κίνηση.

Η κίνηση που δεν έχει να κάνει μόνο με το θέμα, με τη ζωγραφική απεικόνιση δηλαδή ενός πράγματος που κινείται, αλλά πρωτίστως με την καταγραφή της κίνησης της ίδιας της ζωγράφου. Τα έργα της έχουν κάτι το πληθωρικό που, εκτός από το χρώμα τους, το οφείλουν στη βούληση της να αποδώσει με μια έντονα χειρονομιακή τεχνοτροπία όσο γίνεται πιο πιστά στη ζωγραφική επιφάνεια αυτό που είδε. 'Αλλωστε, η ζωγραφική δεν είναι κατά τον Αλέξη Ακριθάκη "η περιπλάνηση του βλέπω"; Η μεταφορά της περιπέτειας αυτής του ματιού και του νου γίνεται στα τελευταία της έργα πιο ενδιαφέρουσα, κατά τη γνώμη μου, διότι το μέγεθος τους της επιτρέπει μεγαλύτερη ελευθερία κίνησης. Έτσι τα θέματα της, συνειδητά αρκετά περιορισμένα, πριν γίνουν σύνθεση, σχέδιο και χρώμα, είναι άσκηση και αληθινή προσωπική κατάθεση.

Τα αυτοκίνητα της Νέας Υόρκης με αναμμένα τα φώτα βγαίνουν στο χώρο με μια δυνατή εκφραστική, σχεδόν εξπρεσιονιστική γραφή και, θυμίζοντας σε μεγάλο βαθμό τα νυχτερινά τοπία των κόμικς και τις αφίσες του σινεμά, μετατρέπονται σε παράδοξα ζωγραφικά στιγμιότυπα μιας ρεαλιστικής, κινηματογραφικής εικόνας, που θα έλεγε κανείς ότι βρίσκονται εκεί για να βοηθήσουν και τα μάτια να θυμηθούν.